ADALETİN TERAZİSİ

Bölücü terör örgütü PKK’nın, toplumda terör ve şiddet yaratarak devlet otoritesini zaafa uğratmak, Cumhuriyet’i yıkmak, devleti bölmek, etnik ayrışmayı körüklemek için silahlanıp dağa çıktığını, 30 yıldan beri 30 binin üzerinde insanımızın hayatına kast ettiğini, ülkeyi kana buladığını, sanırım duymayan bilmeyen kalmamıştır.

Bilinen bu gerçeklere rağmen bölücü lobilerle, sözde liberal aydınlar, 30 yıldır ülkeyi kana bulayan, onca suçu günahı olmayan polisi, askeri ve sivili şehit eden terör örgütüne hak vermeye, bahaneler üretmeye devam ediyorlar:

“Devlet, Kürt kimliğini ret ve inkâr etti. Devletin inkârcı politikaları PKK’yı ve Kürt sorununu yarattı.”

"Kürt sorununun tohumları, Cumhuriyet'in kuruluş döneminde atılmıştır."

“PKK, Kürt sorununun bir sonucudur.”

“Kürt sorunu, devletin ulus devlet niteliğinden doğmuştur.‘
“Tek dil, tek din, tek etnisite, Kürt sorununu yarattı” diyorlar.
Oysa cümle âlem biliyor ki, devlet, terör örgütüne musallat olmadı, Terör örgütü, devlete musallat oldu. Terörü, devlet yaratmadı, PKK yarattı. Terörün arkasında devlet değil, terör örgütü vardır.
Bir toplumda haklıolana gösterilmesi gereken takdir, hoşgörü ve samimiyet, yön değiştirerek haksız ve zalim olanlara gösterilirse, sağduyu yara alır, değer yargıları sakatlanır. Maalesef toplumdaki bunalımın temel nedenlerinden biri, belki de en önemlisi budur.

Bir takım saplantılar yüzünden idrakleri kararmış sözde liberal aydınlar da bu gelişmelere çanak tutmaya devam ediyorlar. Yıllardır yuvalandıkları gazete köşelerinden, televizyon ekranlarından sürekli olarak pompaladıkları çarpık görüşlerle kafaları bulandırmayı başardılar. PKK’nın bölücü taleplerini, topluma ‘demokratik talep’ diye takdim ettiler:

“PKK, Meclis’e girmeli!” dediler.

Bölücü zihniyeti Meclis’e soktular.
“ Bölücü propaganda serbest olsun!” dediler.
Bölücü propaganda serbest bırakıldı.
“Kürtçe kurslar açılmalı!” dediler.
Kürtçe kurslar açıldı.
“Kürtçe Televizyon kanalı açılmalı!” dediler.
24 Saat üzerinden Kürtçe yayın yapan TV kanalı açıldı..
“Kürtçe seçmeli ders olmalı!” dediler.
Kürtçe'nin seçmeli ders olması sağlandı.
“Kürtçe savunma hakkı tanınmalı, Kürtçe kamusal alana girmeli!” dediler.
O da oldu.. Kürtçe savunma hakkı da tanındı.

Peki, ne değişti? Terör bitti mi? Hayır! Bölücü hareket, hedefinden vazgeçti mi? Hayır! Zira istenen, daha fazla özgürlük, daha fazla demokrasi değil, ayrı dil, ayrı bayrak, ayrı topraktı. Bugün gelinen noktada asıl niyetlerini hem de 75 milyonun gözünün içine bakarak:

“Türkiye özerk bir idari yapıya sahip olmalıdır. Bu bizim resmi projemizdir. Bu proje hayata geçecektir. Türkiye bunu hayata geçirmek zorundadır.”

“Kürtlere demokratik özerklik verilmelidir.”

“Bağımsızlığımızdan asla vazgeçmeyeceğiz.”

“Türkiye’de Kemalist rejim yıkılmadan bağımsızlığımızı kazanamayız.”

“Demokratik özerkliği ben yapıyorum. Sana düşen beni tanımaktır.”

“Türkiye’nin güney sınırları resmen Kürdistan olacaktır.”

“Demokratik özerlik, yerel parlamento, ayrı dil, ayrı bayrak, ayrı toprak,

"Dümdüz bir yolumuz var, özerk Kürdistan’ diye ilan etmeye başladılar. Ulusal birliğimizi ve bütünlüğümüzü bozup parçalamak için ne lazımsa yapıyorlar, ülkeye fenalık üzerine fenalık ediyorlar. Bu söz ve beyanatlardan, bu ülkeye ne yapmak istedikleri anlaşılmıyor mu? Bu tür sözler ve beyanatlar, milletin birliği, devletin bölünmez bütünlüğü ilkelerine aykırı düşmüyor mu? Ayrıca bu beyanatlar, milli birliğimize, egemenliğimize ve devletin bütünlüğüne yönelik bir tehdit oluşturmuyor mu? Bu demeçlerin sahipleri, söylediklerinden ve yaptıklarından sorumlu değiller mi?

Buna rağmen son zamanlarda ülkenin gündemine bir de ‘Barış süreci’ eklendi. Ne oldu? Yağmurlar yağdı yarıklar kapandı mı? Barış elbette iyi güzel de, terör yangınını çıkararak ülkeyi bir baştan bir başa ateşe verenler, 30 yıldır ülkeyi kan gölüne çevirenler, taleplerinden vaz mı geçecekler? Bu devletin toprakları üzerinde başka bir devlet kurmak isteyenlerle barış nasıl sağlanabilecek? Bu durum, bana Golde Meir'in söylediği bir sözü çağrıştırdı.

1969 yıllarında kendisine, “Komşunuzla uzlaşın!” diyenlere, Golde Meir şöyle demişti:

“Komşularımız bizim ölmemizi istiyor, biz yaşamak istiyoruz. Bu durumda daha nasıl uzlaşılabilir ki?”

Ayrıca ülkenin üzerinde kara bulutlar dolaşırken, ayrışma fırtınaları eserken, bir takım sözde liberal aydınlar, bölücülerle bir olup her olayda ısrarla devleti suçlamaya devam ediyorlar. “Ülke içinde ve dışında meydana gelen bütün sıkıntıların, fenalıkların, kötülüklerin anası devlettir” diye avazları çıktığı kadar bağırıyorlar. Bunların içinde, “Devlet, bu taleplere kulak vermezse meydanın kaba kuvvete kalır" diyenler ve "Devletin Öcalan'ı ikna etmek zorunda olduğunu" yazan çizen sözde aydınlar var. Hatta “Öcalan’la müzakerelere karşı çıkanlar, insanlık düşmanı, bölücü ve vatan haini!” diyecek kadar ileri fanatikler bile var. Bunların haline gülmeli mi? Ağlamalı mı? İnsan şaşırıyor vallahi!

Meşru olan güç devlettir. Devlete karşı çıkanlar, devleti karalayanlar yanlış yoldadır. Ünlü sözdür, âlem bilir: "Suçluyu savunmak, devletin hukuk sistemine karşı gelmektir."(*)

Adalet terazisini orta yerinden kavramak gerekir.

Bir devletin kılıcı keskin olmalıdır. Hukuk devletinde devletin kılıcı adalettir, hukuktur. Devlet, toplumun birliğini, ülkenin bütünlüğünü bozmaya kalkışanları, devlete başkaldıranları yargılayıp cezasını verir, egemenliğini kimseye çiğnetmez, pazarlık konusu ettirmez. Bizim devletimiz, tarihte başlıya baş eğdirmiş, dizliye diz çöktürmüş, şanlı bir maziye sahip dirayetli bir devlettir.

Yazımı daha fazla uzatmadan yakın tarihe dönüp size Nutuk’tan bir paragraf sunmak istiyorum:

"Efendiler! Bilirsiniz ki hayat demek savaş ve çarpışma demektir. Hayatta başarı yüzde yüz savaşta başarı kazanmakla elde edilebilir. Bu da manen ve maddeten güce, erke dayalı bir iştir.”

Atatürk’ün sözleri, trafikteki işaret levhaları gibi yol göstericidir.

Hastalıkla tedavi arasında bir uygunluk yoksa, hastalığa çare bulmak güçtür.

Fahri Yakar

----

(*): Vigtor Hugo