Bilindiği gibi çocuk okuldan ziyade aile fertleriyle beraber yaşamaktadır. Çocuk, günün çok büyük bir bölümünü ailede anne ve babasıyla geçirmektedir. Çocukluk çağında, taklit ve benzeme kabiliyeti en yüksek düzeydedir. Çocuklar, bu çağda gördüklerini ve duyduklarını fotoğraf makinesi gibi kaydederler. Ailede model olarak da önlerinde anne ve baba vardır. Anne babanın oturması, kalkması, konuşma tarzı, düşünce ve davranış biçimleri olduğu gibi çocuğa yansır ve onun varlığında yaşamaya devam eder.
Çocukların bütün iyi veya kötü huylarının tohumları ailede ekilir. Ailede ekilen tohumlar, çocukta bir müddet karlar altında kalan tohumlar gibi bekler; ama mevsimi geldiğinde yeşerip büyümeye ve davranış haline dönüşerek ortaya çıkmaya başlar.
Bu bakımdan denilebilir ki, çocuğun iyi davranışının da kötü davranışının da kökleri aile eğitimiyle yakından ilgilidir.
Çocukların kişilik hamuru, karakter yapısı ailede mayalanır, okullarda şekillenir. Okullar rötuş yapar.
Eğer bir anne veya baba;
1.Çocuğa her istediğini verirse, bir dediğini iki etmezse, çocuğu doyumsuzluğa itmiş olur.
2.Ya da çocuğun dağıttığı, döküp saçtığı eşyaları çocuğun yerine kendisi toplarsa, çocuğu sorumsuz ve dağınık olmaya itmiş olur.
3.Çocuğun söylediği ve yaptığı her kötü söze veya kötü harekete gülünürse, çocuğun kötü eğilimleri pekiştirilmiş olur.
4. Çocuğun önünde anne baba sık, sık kavga ederlerse, çocuk hırçınlığa ve geçimsizliğe sevk edilmiş olur.
5.Çocuğun yanında, başka insanların arkasından atıp tutarsa, çocuğa insanlara karşı saygısız ve önyargılı davranmanın yolunu açmış olurlar.
Bu örnekleri çoğaltmak mümkündür. Çocukların daha iyi yetişmesi bakımından anne babaların bu konularda daha bilinçli olmaları gerekir.
Eğitimde en başta dikkat edilmesi gereken bir diğer husus da şudur:
Anne ve baba, çekici aynı yere vurmalıdır. Yani biri çocuğu ikaz ederken diğeri onu korumaya kalkışmamalıdır.
Fahri Yakar
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder